Een tijdje geleden bezocht ik samen met mijn vriendinnetje E de Intratuin. Lekker na de kerst, tijd voor nieuwe planten. Kerstboom eruit, kamerplant erin. Voor E gold dat niet. Het werd: Kerstboom staat nog, kamerplant erbij. Geeft niks! Met dat slechte weer waren die boom en die lampjes nog heel gezellig in huis!

E weet dat ik niet zo goed voor planten kan zorgen. Dat heb ik haar al tientallen keren verteld en ze heeft het met eigen ogen kunnen zien. Verdorde stengels, rimpelige of  vergeelde bladeren. Al mijn planten zijn niet oud geworden en hebben te veel of te weinig water gehad. In het begin gaat het meestal heel goed. Dan houd ik netjes bij hoe vaak en hoeveel. Na een tijdje verslons ik ze en probeer het dan nog goed te maken met wat extra’s. Voor de meeste groeisels is het al te laat, maar sommigen trappen daar wel in en leven weer helemaal op. Daarna sterven ze een verdrinkingsdood.

Ik was er van overtuigd dat E niet zo goed zou zijn in het verzorgen van planten. Er gaan nog al eens wat dingen mis bij haar wat ze dan prachtig in geuren en kleuren kan vertellen en waar we dan heel hard om lachen. Toen zij bij de afdeling kamerplanten dan ook 2 kleine groene blader-bolletjes in het karretje zette, sloten we een weddenschap af. Wie het langst haar planten in leven houdt, krijgt van de ander een chocoladereep. Die chocoladereep is overgebleven van onze middelbareschooltijd. Iedere week was er wel een weddenschap binnen ons vriendinnengroepje. Iedere week ging er wel iemand met een chocoladereep naar huis. Nu strijden wij twee al een aantal weken om de chocolade reep. Onze planten leven nog!

E heeft dit keer wel een goede kans denkt ze. Wanneer haar ouders op vakantie waren, zorgde zij altijd voor de planten. “En die leefden altijd nog als mijn ouders weer kwamen!” Tsja, Catussen. En hoe lang waren pap en mam weg? Nu gaat het om een plantje met kleine groene blaadjes die meer aandacht nodig heeft dan zo’n stekelig exemplaar. En moet ze er langer voor zorgen dan een vakantieperiode. Maar het gaat nu wel om een chocolade reep. Motivatie genoeg om de plantjes op gezette tijden wat aandacht en water te geven.

Zelf check ik zeker om de dag de bossages in mijn vensterbank. “Hoe zien de bladeren eruit. Hoe voelen ze? Slap of droog? Zouden ze dorst hebben? De potgrond, is die droog of nog een beetje vochtig? Wat stond er ook al weer op het kaartje? Oh ja, grond mag even droog zijn voor hij opnieuw water krijgt. Ah, dan kan het nog even.” Martin heeft instructie gekregen om het vouwgordijn aan één kant niet meer omhoog te halen. Deze groene gasten houden wel van een lichte plaats, maar niet van direct zonlicht. Als het dan eens zonnig is, merk ik dat direct in ons heerlijke lichte huis. Maar als de zon dan onder is denk ik pas aan de planten die daar de halve middag in hebben staan branden. En dus de chocoladereep die voor me wegsmelt. Om dat te voorkomen blijft dat ene gordijn dus dicht.

Af en toe sturen we een foto van onze planten over en weer. Kunnen we even checken hoe het er voor staat. Ik geloof dat we nog gelijk staan. Nog geen chocoladereep dus. Nouja, dan binnenkort maar weer eens thee met een gebakje.

Photography and styling Danielle Oortgiesen