Mijn oma had een café, zo’n dorpscafé, maar dan niet in het dorp maar een paar kilometer er buiten. Er lagen grijsbruine tapijttegels op de vloer die niet kapot te krijgen waren (behalve als je er een burn-out op maakte met een motorwiel, zo werd hier ooit bewezen), de wanden waren afgewerkt met een flockprint behang in een barok- achtig patroon, de bar had een donkerbruin houtpatroon (denk “campinghout”), er stond een grote asbak met daarop in griezelige letters ‘Stamtisch’ en op de tafeltjes lagen perzische tapijtjes waarop geen glas overeind wilde blijven staan. Ook mijn andere oma, die niet achter de bar van haar eigen café stond, had deze groezelige kleedjes op tafel liggen. Het zal dan vast een trend zijn geweest in hun tijd. Ik was nog jong, maar besloot toen al: tapijt op tafel kan echt niet.

Van die beslissing kom ik nu terug. Wat!? Van die beslissing kom ik nu terug nadat ik de tafels van Ruben van Megen op de vtwonen en design beurs heb gezien. De collectie die hij maakte is geïnspireerd op en gemaakt van gebruikte Perzische tapijten. De tapijten worden verwerkt tot tafelbladen en tegels. Hiermee speelt de collectie speelt in op hergebruik van materiaal en op de queeste naar nostalgie; het verwijst naar de bruine cafés waar de Perzische tafellopers op de toog lagen.

Bij de producten worden de tapijten geschoren en gevuld zodat een spiegelglad oppervlak ontstaat waarin de kleuren, slijtplekken en de tekening de hoofdrol spelen. ‘Juist het doorleefde van zo’n tapijt vertelt het verhaal’, aldus Van Megen. ‘Pas als je slijtage ziet kun je je voorstellen dat het kleed in een vorig leven in de hal van je oudtante lag.’ De modern vormgegeven collectie bestaat uit een eettafel, een salontafel en vloertegels. Daarnaast maakt een salontafel, tevens te gebruiken als kruk, die geïnspireerd is op een wasteil, onderdeel uit van de collectie.

Aan de totstandkoming van de collectie gingen vele maanden van onderzoeken, proberen en testen vooraf. Van Megen kocht en verwerkte tientallen tapijten en ontwierp talloze metalen en houten tafelframes om de mogelijkheden te onderzoeken. ‘Het moeilijkste aan het hele productieproces is dat elk tapijt anders reageert op de bewerking. Van het ene tapijt verwacht je dat het erg rood kleurt en vervolgens komt het donkerbruin uit de productie. Andere tapijten na behandeling ineens waanzinnig intens qua tekening. Mooi dat het elke keer een verrassing is maar dat maakte ontwikkeling van deze collectie wel een grote uitdaging en een lang leerproces’, aldus Van Megen. ‘Daarnaast heb ik maandenlang Marktplaats en alle tweedehandswinkels in een straal van 30 kilometer uit moeten kammen om tapijten op te kunnen kopen’.

Op de vt wonen&design Beurs in de Amsterdamse Rai presenteerde Ruben Van Megen de collectie toepasselijk in een bedoeïenen tent, verwijzend naar de oorspronkelijke makers van de tapijten. Kopers kunnen een tapijt uitkiezen of zelf een tapijt aanleveren dat verwerkt wordt in het blad van een eettafel, salontafel of tegelvloer.

Ik ben fan en jij? Ik ben benieuwd wat jij vind van het gebruik van oude tapijten op deze manier! Laat je het hieronder een berichtje weten?

foto’s: Ruben van Megen